Φοβούνται ότι θα τα καταφέρεις

Γράφει ο Γρηγόρης Ευθυμίου

Το 2009, δεν συμφώνησαν οι Παπανδρέου και Σαμαράς εξ αρχής στο να αποδεχτούν και να πείσουν τους οπαδούς τους, που τότε αποτελούσαν το 80% του λαού, ότι ή κρίση δεν μπορούσε να αντιμετωπιστεί χωρίς εξωτερική βοήθεια, και ότι έπρεπε να δανειστούμε με όρους επώδυνους, που ήταν επιβεβλημένοι από τους πιστωτές μας, και δυστυχώς  χωρίς καμία διαπραγμάτευση από την τότε κυβέρνηση. 

Στη συνέχεια, και αφού οι απήχηση των δύο τότε μεγάλων κομμάτων, έπεσε στα πολιτικά τάρταρα, αποφάσισαν να συμπλεύσουν, κάνοντας την -υπαρξιακή- ανάγκη, φιλοτιμία.

Το ίδιο έργο της πολιτικής επιβίωσης, συνεχίστηκε και στις ευρωεκλογές. Το μεγάλο κόμμα της αριστεράς, μετά τη σφαλιάρα της πρώτης Κυριακής , έκλεισε το μάτι στη Χρυσή Αυγή, ενώ τα αυτόαποκαλούμενα κόμματα της κέντροαριστεράς, ψάχνουν τρόπο να ενώσουν  τα ποσοστά τους, αγνοώντας τους ψηφοφόρους τους.

Η κοινωνία ,με κάθε τρόπο φωνάζει ότι χρειάζεται κάτι καινούργιο, κάτι διαφορετικό, κάτι νέο που θα μπορεί να τα αλλάξει όλα.

Και αυτή η αλλαγή μπορεί να έρθει μόνο με τη σύνθεση που θα οδηγεί σε λύσεις. Χρειάζεται μια νέα πολιτική κουλτούρα, χωρίς παρωπίδες.

Η δημιουργία μιας νέας πολιτικής κουλτούρας δεν σημαίνει μόνο την επίτευξη νέων ιδεών σε ατομική βάση, αλλά συλλογική σύνθεση, προς όφελος των πολλών.

Αυτή τη σύνθεση, τη χρειαζόμαστε. Και είναι στο χέρι μας να τη καταφέρουμε.

Υπάρχουν δυο ειδών άνθρωποι που θα σου πουν ότι δεν μπορείς να κάνεις την διαφορά σε αυτόν τον κόσμο: εκείνοι που φοβούνται να προσπαθήσουν, και εκείνοι που φοβούνται ότι θα τα καταφέρεις -Ρεϊ Γκοφορθ