Μια Ελληνική τρόικα για τους πολιτικούς γραφειοκράτες 

 

Ο Φώτης Κουβέλης με επιστολή του, απευθύνεται προς τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Βαγγέλη Βενιζέλο, και τον επικεφαλής του «Ποταμιού» Σταύρο Θεοδωράκη, ζητώντας να ξεκινήσει η συζήτηση για τη κεντροαριστερά.
Ο Σταύρος Θεοδωράκης με την επιστολή του, απάντησε αρνητικά, λεγοντας: "Το Ποτάμι πιστεύει στον διάλογο, πιστεύει στις μικρές και μεγάλες συμμαχίε...ς, πιστεύει στην συνωμοσία του καλού, όμως όλα αυτά δεν μπορούν να έχουν πρωταγωνιστές αυτούς που οδήγησαν τη χώρα στο ναυάγιο ή αυτούς που δεν κατάφεραν να το αποτρέψουν, παρότι τους δόθηκε η ευκαιρία."

Από κει και πέρα, μάλλον ήταν αναμενόμενη η ανταπόκριση του Ε. Βενιζέλου:
«Χαίρομαι γιατί, έστω με μεγάλη καθυστέρηση, συμφωνούμε στην ανάγκη ενός οργανωμένου θεσμικού διαλόγου όλων των δυνάμεων που τοποθετούνται στο χώρο της κεντροαριστεράς, της δημοκρατικής προοδευτικής παράταξης» σχολίασε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ.
Με τις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές να είναι προ των πυλών, το σκηνικό αρχίζει να ξεκαθαρίζει : Μεταμφιέζουμε το πολιτικό παρελθόν, και βουτάμε στη κολυμβήθρα της κάθαρσης , ώστε να ξεκινήσουμε το νέο , χωρίς τα βαρίδια του παρελθόντος:
Ο Ε. Βενιζέλος, αναφερόμενος στο ιδρυτικό συνέδριο της δημοκρατικής παράταξης, που αναμένεται να γίνει τον Οκτώβριο, απηύθυνε κάλεσμα συμμετοχής στους πολίτες. Και μετά τις επιστολές του, ο κ. Κουβέλης, μάλλον θα είναι από τους πρώτους που θα ανταποκριθεί.
Με δυο λόγια, πολιτικοί και κομματικοί γραφειοκράτες, ενώνονται κάτω από μια πεπερασμένη ιδέα περί κεντροαριστεράς, προκειμένου να διατηρήσουν τα κεκτημένα δεκαετιών.
Μετά από τόσα χρόνια, μήπως ήρθε η ώρα, να δώσουν τη σκυτάλη σε κάτι πραγματικά καινούργιο; Μήπως ήρθε η ώρα, ο λαός να εφαρμόσει την δική του «τροϊκανή κινητικότητα» και μείωση του πολιτικού προσωπικού με «απολύσεις» πολιτικών , που νομίζουν ότι είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι της πολιτικής;
Με άρθρο του στη USA Today, ο καθηγητής δικαίου του Πανεπιστημίου του Τενεσί, Γκλεν Χάρλαν Ρέϊνολντς, μιλάει για μια γραφειοκρατική τάξη που αναδύεται στην Ελλάδα μετά την κρίση.
Ο Ρέινολντς διατυπώνει την άποψη πως στην Ελλάδα υπάρχει αυτή τη στιγμή μια νέα τάξη ανθρώπων που δεν στηρίζεται στα δικά της κεφάλαια ή την εργασία (δεν είναι δηλαδή καπιταλιστές ή εργάτες), αλλά στόχος τους είναι να ορίζουν το κεφάλαιο και την εργασία. Να έχουν τον πολιτικό έλεγχο και να κατευθύνουν τις ζωές των ανθρώπων.

Αυτό που δεν ξέρει ο κ. Ρέινολντς, είναι ότι η γραφειοκρατική τάξη που περιγράφει, υπήρχε και πριν την κρίση. Τη γέννησε πολλά χρόνια πριν το δημόσιο, και αφού εδραιώθηκαν , αναπτύχθηκαν μέσα στους κομματικούς μηχανισμούς, και κάθισαν στο σβέρκο του Έλληνα, εξαργυρώνονται με ψήφους τους πολιτικούς προστάτες τους.
Οι συμμέτοχοι αυτής της κατάστασης, μπορούν να πάνε σπίτι τους, και να συζητούν όσο θέλουν για κεντροαριστερές ή κεντροδεξιές συμμαχίες.

Γρηγόρης Ευθυμίου

Ένας υπουργός που θα γράψει ιστορία

Γράφει ο Γρηγόρης Ευθυμίου 

Ο ελληνικός τουρισμός εξελίσσεται πραγματικά και όχι πιά, μεταφορικά,  στη βαριά βιομηχανία της Ελλάδος. Όχι μόνο από πλευράς προσέλευσης τουριστών που φέτος θα σπάσει κάθε ρεκόρ, αλλά και στο επενδυτικό τομέα που αυξάνεται ολοένα και περισσότερο. Έτος-ρεκόρ θα είναι για την Ελλάδα το 2014. Στα 13,5 δισ. προβλέπεται να αυξηθούν τα έσοδα από τον τουρισμό.  Κι όμως, η καλύτερη απάντηση στα μνημόνια και στο χρέος, έχει για μεγάλο αντίπαλο την  ίδια την Ελλάδα.

Έρευνα της McKinsey υπολογίζει πως οι αφίξεις θα μπορούσαν να ανέλθουν στα 21 εκατ. έως το 2024, με ετήσια έσοδα 18 δισ., υπό την προϋπόθεση ότι θα υπάρξει πολιτική σταθερότητα στη χώρα, (το οποίο με στοιχειώδη κομματική συνεννόηση μπορούμε να το καταφέρουμε)  και ότι θα γίνουν σημαντικές ιδιωτικές επενδύσεις στον κλάδο. 

Όμως, το... τέρας της γραφειοκρατίας- όπως συνηθίζεται να λέγεται - σαμποτάρει  κάθε προσπάθεια για επενδύσεις στον τουριστικό τομέα και όχι μόνο.  Τα παραδείγματα είναι πολλά και διαχρονικά, που δείχνουν το μέγεθος του προβλήματος. Ενδεικτικά το Costa Navarino, μια από τις μεγαλύτερες επενδύσεις στο τουρισμό στην Ελλάδα, για την υλοποίηση της πρώτης φάσης του επενδυτικού της προγράμματος χρειάστηκε να συγκεντρώσει περί τις 3.000 υπογραφές (συν)αρμόδιων υπηρεσιακών παραγόντων. Το πρόβλημα είναι τόσο σοβαρό, που η κυβέρνηση Παπανδρέου , έφτιαξε νόμο για επενδύσεις φαστ τρακ –όπως τον ονόμασε- που στην ουσία , καταργούσε τις αρμοδιότητες άλλων υπουργείων, ώστε να μπορούν να υλοποιούνται οι μεγάλες επενδυτικές προτάσεις χωρίς να σαμποτάρονται από το Ελληνικό Δημόσιο. Αφήνοντας βέβαια εκτός ,(λογικής αντιμετώπισης) τις μικρότερες…

Η λίστα της ελληνικής γραφειοκρατικής τρέλας είναι ατελείωτη, και τα συρτάρια υπουργών γεμάτα αιτήματα… λογικής, που ακόμα κι αυτοί οι ίδιοι υπουργοί , όταν κάποιες φορές θέλουν, δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τους γραφειοκράτες , διότι τα εμπόδια δεν τα βάζουν αυτοί, αλλά ο νόμος!

Το πρόβλημα είναι διαχρονικό , και ήρθε η ώρα να το αντιμετωπίσουμε ριζικά αλλά και πρωτοποριακά. Η επόμενη κυβέρνηση, να ιδρύσει ένα υπουργείο που δεν θα νομοθετεί, αλλά θα καταργεί νόμους!

Έναν υπουργείο που θα από-νομοθετεί . Έναν υπουργό που το χαρτοφυλάκιο του θα περιλαμβάνει μόνο ένα πράγμα: Να βρίσκει και νομοθετικά να καταργεί νόμους , εγκυκλίους και οτιδήποτε άλλο  τρέφει το τέρας της γραφειοκρατίας και μαζί με αυτό τρέφει το χρέος και τα μνημόνια.

Και βέβαια, μια τέτοια προσπάθεια δεν θα περιοριστεί στο τουρισμό. Θα προσφέρει σε όλους τους τομείς της οικονομικής και κοινωνικής δραστηριότητας. Απλώς, ο τομέας του τουρισμού , μπορεί να συνεισφέρει άμεσα στη μάχη με το χρέος και τους δανειστές.

Γρηγόρης Ευθυμίου­­­

Ο αεροπόρος που βούτηξε στο Ποτάμι

­­­­­­­­­

Το 1984, όταν οι υπολογιστές είχαν το μέγεθος… ντουλάπας,  με την κυκλοφορία των πρώτων personal computers, διαβλέπει την επανάσταση που θα ακολουθήσει  και εκδίδει το πρωτοποριακό για την εποχή περιοδικό, το Computing.

Το 1995  που το ίντερνετ ήταν στο ξεκίνημά του, προβλέποντας ότι μια νέα τεχνολογική επανάσταση είναι προ των πυλών,  εκδίδει το περιοδικό Netizen , εισάγοντας μια νέα έννοια για τον σύγχρονο Πολίτη (citizen) του Δικτύου (Network).

Δύο χρόνια νωρίτερα, με την απελευθέρωση των αερομεταφορών στον ελληνικό χώρο βάσει της σχετικής Κοινοτικής Οδηγίας,  ιδρύει την πρώτη ελληνική αεροπορική εταιρεία, την Athens Air.

Πέντε χρόνια αργότερα, το 1997, έχοντας αποκομίσει εμπειρία και γνώση του τομέα των αερομεταφορών, ιδρύει την αεροπορική εταιρεία EuroAir. Λίγα χρόνια αργότερα, το 2005, επιχειρεί να σπάσει το μονοπώλιο της τότε Ολυμπιακής, και σε συνεργασία με τη Βρετανική εταιρεία κατασκευής αεροσκαφών British Aerospace, καταθέτει πρόταση στο διαγωνισμό για την αεροπορική σύνδεση των άγονων γραμμών . Η πρόταση του για εκτέλεση του έργου με τίμημα 19εκ. Ευρώ για τα τρία χρόνια υπηρεσιών, απορρίφθηκε υπέρ της Ολυμπιακής, η οποία ανέλαβε το έργο έναντι 120 εκ. Ευρώ! Επί υπουργίας Λιάπη… όπως λέει ο ίδιος πια, με νόημα.

Το 2006 ανέλαβε Σύμβουλος Ανάπτυξης στην απόπειρα Καναδών επενδυτών, να εδραιώσουν τα υδροπλάνα στην Ελλάδα. Μετά από δύο χρόνια, οι Καναδοί κατάλαβαν ότι τα 19 εκ. δολάρια που επένδυσαν και έχασαν, δεν μπορούσαν να νικήσουν τη γραφειοκρατία και τις συντεχνίες του ελληνικού δημόσιου τομέα.

Από το 2011 διευθύνει την αεροπορική εταιρεία Aviator Airways , που ειδικεύεται στην αεροκομιδή (μεταφορά ασθενών) καθώς και στη μεταφορά VIP, αφού από μελέτες διαπιστώνει ότι η Ελλάδα έχει τις βάσεις για τουρισμό πολύ υψηλού επιπέδου.

Και βέβαια, παράλληλα με τις επαγγελματικές του δραστηριότητες, ως ανήσυχος  νέος τότε, δεν μπορούσε να μείνει έξω από τα «κοινά» . Το 1986 εκλέγεται δημοτικός σύμβουλος Νέας Σμύρνης, ενώ το 1990, μόλις 28 ετών (ο νεότερος τότε υποψήφιος), με προτροπή του αείμνηστου Παύλου Μπακογιάννη, κατεβαίνει υποψήφιος βουλευτής στη Β΄ Αθηνών με την Νέα Δημοκρατία. Αν και παίρνει σχεδόν 10.000 σταυρούς, μένει εκτός Βουλής λόγω του εκλογικού συστήματος που είχε αλλάξει εκείνη την εποχή.

 Όταν τον ρωτάνε για εκείνη την εμπειρία του, ο ίδιος λέει ότι ο μεγαλύτερος του αντίπαλος δεν ήταν η νεαρή του ηλικία, αλλά οι αντιδραστικές κομματικές νοοτροπίες σε νέες ιδέες. Αυτό αποδείχτηκε περίτρανα αφού λίγο αργότερα, τα εγκατέλειψε, γιατί οι νέες ιδέες, που ήταν το σλόγκαν της εποχής, παρέμειναν ένα ανούσιο σύνθημα και όχι μια πολιτική επιλογή.

Και ξαφνικά ήρθε ο Σταύρος

Μετά από 24 χρόνια, παρουσιάζεται ένα πρόσωπο, που του δίνει την ελπίδα και την πίστη πως σαν και αυτόν, υπάρχουν και άλλοι  που θέλουν να εκσυγχρονίσουν τη πολιτική ζωή και τα κόμματα.

Ακούει τον Σταύρο Θεοδωράκη να παρουσιάζει Το Ποτάμι και ξαναγίνεται 28  χρονών..

Αντιλαμβάνεται ότι τώρα υπάρχει κάποιος να ηγηθεί ενός σύγχρονου κόμματος , χωρίς αγκυλώσεις  και χωρίς τα τετριμμένα περί αριστεράς και δεξιάς. Με την ελπίδα ότι το νέο και ακέραιο γεννιέται, ενεργοποιείται ως εθελοντής  και αφιερώνει όλο τον ελεύθερο χρόνο του στη προσπάθεια του Ποταμιού και του Σταύρου Θεοδωράκη.

 Το βράδυ των ευρωεκλογών, βλέπει με βαθιά ικανοποίηση ότι Το Ποτάμι τα κατάφερε. Με ποσοστό 6,6% ξέρει ότι το νέο ήρθε για να μείνει και να φέρει την αληθινή αλλαγή στην πολιτική του τόπου

Μέσα από δημοσιεύσεις  και προσωπικές τοποθετήσεις, ο Γρηγόρης Ευθυμίου ανταμείβεται από τα μέλη του Νοτίου Τομέα Αθηνών του Ποταμιού, ως πρώτος σε ψήφους σύνεδρος. Επιτέλους νιώθει ότι δεν πάει αντίθετα στο ρεύμα!

Και επειδή στο ιδρυτικό συνέδριο του Ποταμιού, θα είναι υποψήφιος για τους 30 της Πανελλήνιας Επιτροπής, στην ερώτηση αν σκοπεύει πάλι να δοκιμάσει το στίβο των βουλευτικών εκλογών, η απάντηση είναι κάθετα αρνητική. Θέλει απλώς να συμμετάσχει ενεργά στη δημιουργία της νέας πολιτικής, έξω από παλαιοκομματισμούς, συμφέροντα και ταμπέλες.

Στο Ποτάμι είναι ιδιαίτερα ενεργός στην προώθηση προτάσεων τόσο στο οργανωτικό κομμάτι καθώς και στις πολιτικές που σχετίζονται με τη στήριξη του υπεύθυνου επιχειρηματία. Συγκεκριμένα έχει καταθέσει προτάσεις, όπως η δημιουργία της Ανεξάρτητης Αρχής  «Συνήγορος του Επιχειρηματία» στα πρότυπα του Συνηγόρου του Πολίτη. Ακόμα, έχει προτείνει τεχνοκρατικές εσωτερικές διαδικασίες για την  αξιολόγηση των προτάσεων που υποβάλουν τα μέλη του Ποταμιού καθώς και τη ριζοσπαστική – για τα ελληνικά δεδομένα – πρόταση για την αξιολόγηση της απόδοσης των οργάνων από τη βάση με κριτήριο την επίτευξη  προκαθορισμένων στόχων.

Στο  πεδίο της ειδικότητάς του, τις μεταφορές - τουρισμό, έχει πολύ ξεκάθαρες θέσεις :

1. Η πολιτική στις μεταφορές δεν πρέπει να βασιστεί στο «καλό» τίμημα, στην παραχώρηση υποδομών, αλλά να χρησιμοποιηθούν οι υποδομές ως όχημα ανάπτυξης, το οποίο θα φέρει πλούτο μέσα από τη δραστηριότητα και την ανάπτυξη.

2. Το κράτος έχοντας ρίξει όλο το ενδιαφέρον του στην προσέλκυση επενδυτών, κατά κύριο λόγο στα λιμάνια -και δειλά-δειλά στα τρένα-  έχει ουσιαστικά αφήσει στη τύχη του τον τομέα των αερομεταφορών, ο οποίος αποτελεί την «ατμομηχανή» του τουρισμού.

3. Να χτιστεί με τρόπο συντονισμένο σε όλη την Ελλάδα η συνεργασία φορέων του τουρισμού (αεροπορικές εταιρείες, αεροδρόμια, επιμελητήρια, τοπική αυτοδιοίκηση κλπ) με σκοπό την προώθηση του τουριστικού προϊόντος σε επίπεδο προορισμού, ανάλογα με το επιτυχημένο προωθητικό μοντέλο του Διεθνούς Αερολιμένα Αθηνών. 

4. Σήμερα, οι τουρίστες στα νησιά που χρειάζονται επείγουσα αεροκομιδή, εξυπηρετούνται ουσιαστικά μόνο από ξένες εταιρείες (ακόμα και τουρκικές) διότι το κράτος δεν αδειοδοτεί τις ελληνικές!  Τα δε υδροπλάνα, φαίνεται πως θα παραμείνουν μόνο στα θριαμβευτικά δημοσιεύματα του τύπου αφού η υποτιθέμενη νέα νομοθεσία , ουδόλως καταργεί τη γραφειοκρατία, αλλά ούτε βοηθά στην προσέλκυση επενδυτών. Η πρόταση εδώ είναι η συντονισμένη προσπάθεια να ξεπεραστούν τα γραφειοκρατικά εμπόδια, με προσήλωση στο στόχο που δε μπορεί παρά να είναι η ανάπτυξη του κλάδου.

5. Θα ήταν σοφό, και επιτέλους αποτελεσματικό, όπως προσπαθεί το κράτος να προσελκύσει τους εφοπλιστές να έχουν τα πλοία με ελληνική σημαία, έτσι  να γίνεται και με τα αεροπλάνα. Το εφαρμόζει η Μάλτα, με εξαιρετικά οικονομικά αποτελέσματα.

Ο τουρισμός είναι ο θεμέλιος λίθος της οικονομίας μας και η στήριξη του κλάδου είναι μονόδρομος για την έξοδο από την κρίση και την επιστροφή στην ανάπτυξη. Η σύγχρονη και χωρίς αγκυλώσεις πολιτική δύναμη που εκφράζει το Ποτάμι, η νέα πρόταση για καλύτερες μέρες στον τόπο μας, έχει τους ανθρώπους να στηρίξουν αυτή την προσπάθεια. Ο Γρηγόρης είναι ένα τέτοιος άνθρωπος.

Το φορολογικό μπάχαλο του κ. Θεοχάρη και ο ελληνικός χλευασμός

Όπως σημειώνεται σε ανακοίνωση της γενικής γραμματείας Δημόσων Εσόδων αναστέλλεται ως την ερχόμενη Τρίτη η χορήγηση μέσω του συστήματος TAXISnet των εξής πιστοποιητικών, επειδή θα πρέπει να φέρουν την ηλεκτρονική υπογραφή του γγ Δημοσίων Εσόδων, που λόγω της παραίτησης του κ.Θεοχάρη τέτοιου είδους υπογραφή αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει:Πιστοποιητικά του Ενιαίου Φόρου Ιδιοκτησίας Ακινήτων ,Αποδεικτικά Φορολογικής Ενημερότητας, Αντίγραφα εκκαθαριστικών Φόρου Ακίνητης Περιουσίας ετών 2010-2013, Αντίγραφα Φόρου Εισοδήματος Φυσικών Προσώπων οικονομικών ετών 2012 - 2014Επίσης, αναστέλλεται η έκδοση Διοικητικής Πράξης Προσδιορισμού του Φόρου, για τις δηλώσεις Φ.Ε.Φ.Π. οικονομικού έτους 2014. Το ίδιο ισχύει για τις εκκρεμείς πράξεις Διορθωτικού Προσδιορισμού ηλεκτρονικών τροποποιητικών δηλώσεων Φ.Α.Π. ετών 2011, 2012 & 2013.

Δηλαδή τώρα, η οικονομική δραστηριότητα παγώνει, μέχρι να βρεθεί αντικαταστάτης; Με πόση προχειρότητα και επιπολαιότητα δημιουργήθηκε η θέση του Γραμματέα Εσόδων ; Πως μπορούμε να εμπιστευόμαστε τους κυβερνώντες ; Και ο ίδιος ο κ. Θεοχάρης , δεν έπρεπε να παραμείνει στα καθήκοντα του , μέχρι την επιλογή του αντικαταστάτη του ; Μήπως το Τριήμερο της αργίας, δεν είναι αρκετό, και το πρόβλημα συνεχιστεί μετά την Τρίτη;

Γιατί όμως πρέπει τα ηλεκτρονικά εκδιδόμενα πιστοποιητικά να φέρουν την υπογραφή του Γενικού Γραμματέα Δημοσίων Εσόδων; Θα μπορούσε να γίνεται με την  υπογραφή ενός Τμηματάρχη ή Διευθυντή, ή και περισσοτέρων, ώστε να μην παραλύει ο (γραφειοκρατικός) μηχανισμός επειδή έμεινε μία θέση κενή.  

Το κακό δεν είναι μόνο ότι δημιουργείται ένα φορολογικό μπάχαλο, αλλά ως πολίτες, έχουμε εθιστεί στην ανοησία και στη προχειρότητα, ώστε να τα αντιμετωπίζουμε με τον συνήθη ελληνικό χλευασμό. Ως πότε;

Γρηγόρης Ευθυμίου

Παραίτηση Θεοχάρη: Κινδύνευαν οι σχέσεις μας με τη Κύπρο!

Μέσα στην αναμπουμπούλα του επερχόμενου ανασχηματισμού ,το πρώτο στέλεχος που άλλαξε , ήταν αυτό που δεν έπρεπε - λόγω θέσης - να αλλάξει , ήταν ο κ. Θεοχάρης!

Τα μέσα ενημέρωσης , μας έχουν πείσει ότι τι εκ διώχθηκε, ενώ ο ίδιος δηλώνει , ότι κανείς δεν μπορεί να τον διώξει, και φεύγει μόνος του. Ερωτηθείς εάν υποχρεώθηκε σε παραίτηση, δήλωσε ότι «δεν έχει κανένας το ανάστημα να μου ζητήσει να παραιτηθώ. Παραιτούμαι γιατί πρέπει να παραιτηθώ».

Αν φεύγει μόνος του, πρέπει να απαντήσει στο γιατί; Τα περί προσωπικών λόγων , που λέει η ανακοίνωση, δεν πείθουν και τον πιο καλοπροαίρετο.

Αν φεύγει , επειδή τον υποχρέωσαν, τότε επιβάλλεται να απαντήσει δημόσια ποιοι και γιατί τον οδήγησαν στην έξοδο.

Οι υποθέσεις και τα σενάρια,  για την αιτία που τον οδήγησαν εκτός γραμματείας εσόδων , θα είναι η χείριστη προσφορά στη χώρα.

Γράφει για παράδειγμα οικονομική ιστοσελίδα: «Με την εγκύκλιο Θεοχάρη, όσοι Έλληνες έχουν εταιρείες στην Κύπρο και δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα, δεν αρκεί να προσκομίσουν το χαρτί αποφυγής της διπλής φορολόγησης για να πραγματοποιήσουν τις συναλλαγές τους, αλλά τους ζητούνται στοιχεία που μόνο από “ύποπτες χώρες” θα έπρεπε να αναζητηθούν» και καταλήγει ότι κινδύνευαν οι σχέσεις μας με τη Κυπριακή Δημοκρατία!

Οι υποθέσεις και τα σενάρια που διακινούνται , είναι ατελείωτα. Γι αυτό απαιτείται να γίνουν γνωστοί οι λόγοι της παραίτησης.

Όσο για τη θητεία του κ. Θεοχάρη, δυο πράγματα είναι δεδομένα: Προσπάθησε πολύ, και κρίνοντας από τους αριθμούς, παρουσίασε ένα μάλλον ικανοποιητικό έργο.

Το δεύτερο όμως, ίσως απαξιώνει το πρώτο. Όπως δήλωσε , ο ίδιος υλοποιούσε την κυβερνητική πολιτική. Με περισσότερες από 2000 , ακατανόητες στη πλειοψηφία φορολογικές εγκυκλίους σε ενάμιση χρόνο και επανειλημμένα λάθη σε στοιχειώδη θέματα, ποιος έχει την ευθύνη;

Οι αριθμοί ευημερούν , αλλά ο κόσμος υποφέρει, όπως έλεγαν οι παλιοί.

Και για να μπει το κερασάκι στη τούρτα, αναμένουμε τον ΣΥΡΙΖΑ, μετά τον διοικητή της τράπεζας της Ελλάδας, να ζητά να έχει λόγο και για τον νέο Γραμματέα Εσόδων!

Γρηγόρης Ευθυμίου

Φοβούνται ότι θα τα καταφέρεις

Γράφει ο Γρηγόρης Ευθυμίου

Το 2009, δεν συμφώνησαν οι Παπανδρέου και Σαμαράς εξ αρχής στο να αποδεχτούν και να πείσουν τους οπαδούς τους, που τότε αποτελούσαν το 80% του λαού, ότι ή κρίση δεν μπορούσε να αντιμετωπιστεί χωρίς εξωτερική βοήθεια, και ότι έπρεπε να δανειστούμε με όρους επώδυνους, που ήταν επιβεβλημένοι από τους πιστωτές μας, και δυστυχώς  χωρίς καμία διαπραγμάτευση από την τότε κυβέρνηση. 

Στη συνέχεια, και αφού οι απήχηση των δύο τότε μεγάλων κομμάτων, έπεσε στα πολιτικά τάρταρα, αποφάσισαν να συμπλεύσουν, κάνοντας την -υπαρξιακή- ανάγκη, φιλοτιμία.

Το ίδιο έργο της πολιτικής επιβίωσης, συνεχίστηκε και στις ευρωεκλογές. Το μεγάλο κόμμα της αριστεράς, μετά τη σφαλιάρα της πρώτης Κυριακής , έκλεισε το μάτι στη Χρυσή Αυγή, ενώ τα αυτόαποκαλούμενα κόμματα της κέντροαριστεράς, ψάχνουν τρόπο να ενώσουν  τα ποσοστά τους, αγνοώντας τους ψηφοφόρους τους.

Η κοινωνία ,με κάθε τρόπο φωνάζει ότι χρειάζεται κάτι καινούργιο, κάτι διαφορετικό, κάτι νέο που θα μπορεί να τα αλλάξει όλα.

Και αυτή η αλλαγή μπορεί να έρθει μόνο με τη σύνθεση που θα οδηγεί σε λύσεις. Χρειάζεται μια νέα πολιτική κουλτούρα, χωρίς παρωπίδες.

Η δημιουργία μιας νέας πολιτικής κουλτούρας δεν σημαίνει μόνο την επίτευξη νέων ιδεών σε ατομική βάση, αλλά συλλογική σύνθεση, προς όφελος των πολλών.

Αυτή τη σύνθεση, τη χρειαζόμαστε. Και είναι στο χέρι μας να τη καταφέρουμε.

Υπάρχουν δυο ειδών άνθρωποι που θα σου πουν ότι δεν μπορείς να κάνεις την διαφορά σε αυτόν τον κόσμο: εκείνοι που φοβούνται να προσπαθήσουν, και εκείνοι που φοβούνται ότι θα τα καταφέρεις -Ρεϊ Γκοφορθ

Είναι τελικά ο επιχειρηματίας ένοχος;

Γράφει ο Γρηγόρης Ευθυμιου

Μεγάλο μερίδιο στη κρίση και των προβλημάτων της Ελλάδας βρίσκεται στον τρόπο με τον οποίο ελληνική κοινωνία και το ελληνικό πολιτικό σύστημα αντιμετώπισε και  αντιμετωπίζει την επιχειρηματικότητα.

Ένα μέρος του πολιτικού κόσμου , και πολλά από τα μέσα ενημέρωσης, και κομμάτι  της κοινωνίας, βλέπουν την επιχειρηματική δραστηριότητα  ως τον ένοχο για πολλά από τα δεινά που έφεραν τη κρίση  στη χώρα.

Και βέβαια, υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν, «κακοί επιχειρηματίες» όπως σε όλους τους τομείς της κοινωνίας, αλλά είναι κοινός τόπος, ότι η  επιχειρηματική δραστηριότητα είναι το σύγχρονο εργαλείο  για τη δημιουργία πλούτου και έτσι  η κοινωνία μπορεί να ωφεληθεί πολύπλευρα.

Ένα μεγάλο βήμα για την απενοχοποίηση της επιχειρηματικότητας, θα ήταν, καταρχήν η δημιουργία μιας ανεξάρτητης αρχής, στα πρότυπα του Συνήγορου του Πολίτη, η δημιουργία μιας ανεξάρτητης αρχής, Ο Συνήγορος του Επιχειρηματία.

Ο Συνήγορος του Επιχειρηματία θα μπορεί με σαφήνεια και αντικειμενικότητα,  να  επιλαμβάνεται στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι επιχειρήσεις στις σχέσεις τους με τους δημοσίους φορείς, στοχεύοντας στην ταχύτερη και εγκυρότερη επίλυση των προβλημάτων. 

Μεταξύ αυτών, και όχι μόνο, θα είναι τα  εργασιακά, ίδρυσης, λειτουργίας, εγκατάστασης, λύσης επιχειρήσεων, ασφαλιστικά, φορολογικά, συνταξιοδοτικά κλπ.

Όλοι γνωρίζουμε , ότι ένας επιχειρηματίας σήμερα ασχολείται περισσότερο με τις γραφειοκρατικές διαδικασίες του δημοσίου και όχι με το επιχειρηματικό του αντικείμενο.

Πρέπει να αντιμετωπίσει περισσότερο τα προβλήματα  που του δημιουργεί το κράτος παρά να εργαστεί στο αντικείμενο της δουλειάς του, μέσα από το οποίο θα συνεισφέρει και στη κοινωνία.